Protocollen en procedures

Onlangs vernam ik dat Nederlandse artsen en verpleegkundigen veel meer gebonden zijn aan protocollen en procedures dan Belgische. Belgische artsen kunnen daarom meer kijken naar wat de individuele patiënt nodig heeft en zijn doelgerichter omdat hij of zij qua aanpak van een ziekte meer vrijheid heeft.

Protocollen hebben ontegenzeggelijk voordelen. Het geeft duidelijkheid, borgt zorgvuldigheid, zorgt voor éénduidigheid (is dat een voordeel trouwens?), maakt duidelijk waar iets fout gaat. Het geeft dus ook meer rust.

Als je je (school-) organisatie dichttimmert met veel protocollen dan heeft dat ook zeker nadelen. Als alles geregeld is dan zou je zomaar minder zelf na kunnen gaan denken. Je gezonde verstand zegt iets anders dan het protocol, maar je volgt toch het protocol.

Toen ik een jaar of 16 was had ik een conrector en die zei altijd tegen een leerling die eruit was gestuurd: “Drie uur terugkomen! Wat heb je gedaan?” In die volgorde. Daar zat een pedagogische visie achter en het was volgens de afspraken van de school dat uitgestuurde leerlingen stevig werden aangepakt. Maar of dat nou wijs was?

Of wat dacht je van het protocol “boeken en huiswerk vergeten” Heb je wel een probleem als je een concentratieprobleem hebt en je thuissituatie is daarbij ook niet optimaal. Mag je na vijf keer vergeten een uur terugkomen.

Dat geldt evenzeer voor je teamleden/docenten. Als leidinggevende zul je maatwerk moeten bieden als het gaat om werkzaamheden en belasting. Slaafs een normjaartaak-formulier invullen en uitvoeren gaat sommige mensen de kop kosten. En dat wil een goede werkgever niet.

Meer protocollen leidt tot minder creativiteit, minder verantwoordelijkheidsgevoel, minder maatwerk, minder vrijheid en daarom voor veel mensen minder werkplezier.

Daarom mijn stelregel: Protocollen zijn er voor ons en niet allereerst wij voor de protocollen.